Hasło krzyżówkowe „duży ptak drapieżny z rodziny jastrzębiowatych” w leksykonie szaradzisty. W naszym słowniku szaradzisty dla wyrażenia duży ptak drapieżny z rodziny jastrzębiowatych znajduje się tylko 1 definicja do krzyżówek. Definicje te podzielone zostały na 1 grupę znaczeniową.W 2008 całkowitą liczebność szacowano na ok. 5700–7500 par. Spotkać go można w całym kraju, również w górach. Jeszcze do lat 60. XX w. był to ptak dość liczny i rozpowszechniony. Jednak przez kolejne 20 lat przeżywał skokowe spadki liczebności i dopiero od lat 80. rozpoczęła się odbudowa populacji. Obecnie licznie zasiedla polskie nizinne lasy liściaste i góry do 1000 m Najliczniejsze stanowiska występują na Śląsku i w Wielkopolsce, gdzie ilość osobników szacuje się na 800 par. Najrzadszy jest w ubogich, nizinnych borach i w górskich lasach. Dorosłe osobniki mają wierzch ciała szaropopielaty, a spód jasny w poprzeczne, szare, faliste prążki (bardzo dla niego charakterystyczne; takie same występują jeszcze, spośród krajowych gatunków, u krogulca i sokoła wędrownego). Pręgowane podogonie z jasną plamą u nasady. Sterówki wachlarzowate (w przeciwieństwie do podobnego krogulca). Nad okiem charakterystyczna szeroka, biała brew. Utworzona jest, podobnie jak u innych ptaków drapieżnych, z kostnej tarczki nadocznej, która ma chronić oko ptaka w czasie lotu od oślepienia. Tęczówka jaskrawożółta do pomarańczowej lub czerwonej, ciemniejsza u samców niż u samic oraz u starszych ptaków. Cała sylwetka z krótszymi skrzydłami w stosunku do tułowia i dość długim ogonem, w porównaniu np. ze zbliżonym do samic jastrzębia rozmiarami myszołowem. Jastrzębia głowa ma charakterystyczny profil – zagięty dziób prosty u nasady skierowany jest ku przodowi, inaczej niż ma to miejsce u papug i sów, gdzie dzioby już od nasady są hakowato wygięte. Swą zwrotność w locie zawdzięcza stosunkowo krótkim i szerokim skrzydłom oraz długiemu ogonowi. Samiec jest niewiele większy od samicy krogulca, ma łupkowoszary wierzch i biały spód z ciemnymi prążkami. Młode jastrzębie mają wierzch ciała bardziej brązowy i przede wszystkim zamiast falistych prążków, plamki w kształcie spadających kropel wody na rdzawożółtym spodzie. Końce piór są jasne. Sylwetka, tęczówka i brew nad okiem takie same jak u dorosłych. Nogi żółte. Masa ciała: samce 0,6–1 kg, samice 0,8–1,5 kg. Przeważnie lata nisko, wykorzystując różne osłony takie jak rowy. Zręcznie manewruje między gałęziami w lesie, w czym pomaga mu stosunkowo długi ogon. Jest samotnikiem, jedynie w okresie godowym łączy się w pary. Jastrzębie prowadzą skryty tryb życia, rzadko krążą nad danym terenem, a gdy to robią, rozpościerają swój ogon tak, że widać na nim cztery ciemne, szerokie prążki. To ptaki przeważnie milczące. Jedynie w okresie godowym usłyszeć można ich głośne kwilenie. Zamieszkuje stare, luźne drzewostany iglaste i mieszane w pobliżu łąk, pól uprawnych i innych terenów otwartych. Jesienią i zimą częściej spotykany na otwartych terenach. Preferuje zróżnicowane krajobrazy, bogate w kryjówki i długą granicę pomiędzy lasami a przestrzeniami niezadrzewionymi. Od kiedy nasilenie tępienia tego ptaka osłabło, zaczął pojawiać się w pobliżu miast, zabudowań gospodarskich lub rzadziej w ich obrębie. Może lęgnąć się w podmiejskich parkach i śródpolnych remizach. Unika jednak zapuszczania się w głąb rozległych obszarów otwartych. Przy mniejszych zadrzewieniach wybiera te, które gwarantują mu spokój i ciszę. Przez większość roku jastrzębie pozostają na swoim terytorium i zwykle widuje się je pojedynczo. Jastrząb jest wszechstronnym drapieżnikiem. Najchętniej poluje na gołębie (stąd nazwa – gołębiarz), grzywacze i sierpówki. Poza tym łapie z zasadzki inne średniej wielkości ptaki, głównie krukowate, grzebiące i śpiewające do wielkości drozda (stanowiące ok. 85% pożywienia). Są wśród nich sójki, wrony, kawki, dzięcioły, kuropatwy oraz ptactwo domowe (nawet kaczki krzyżówki). Ze ssaków (ok. 15% składu pokarmu) poluje na wiewiórki, zające, króliki, a nawet drobne gryzonie, które stanowią znaczną część jego diety głównie jesienią (to okres ich wysokiej liczebności). Poluje samotnie, złowioną zdobycz skubie z pierza lub futra (choć połyka trochę pozostawionych niejadalnych części) i zjada w ukryciu. Niestrawiony pokarm jest zwracany w formie wypluwek, co pozwala określić jego dietę. Resztki większych ofiar zostawia do następnego dnia. Większe samice polują zwykle na zwierzęta o pokaźniejszych rozmiarach, dochodzące do gabarytów kury czy zająca. Nogi tego ptaka są zaadaptowane do chwytania ofiar (z drzew, powietrza i ziemi). Zarówno jastrząb, jak i krogulec, mają długi skok ułatwiający wyciąganie zwierzyny ukrywającej się w gęstych gałęziach lub schwytanie jej w niskim locie. Ostre i długie szpony umocowane na silnych palcach przecinają skórę ofiary wbijając się jej głęboko w ciało i powodując jej śmierć. Gdy po pierwszym ataku uda jej się zbiec, drapieżnik rusza w krótką pogoń za nią, ale po krótkim czasie, gdy nie udaje jej się schwytać, rezygnuje. Może też polować przez nagły lot nurkowy z dużej wysokości. Zimą ze względu na trudne zdobycie pożywienia niekorzystne są dla nich przedłużające się okresy silnych mrozów. Terytorium łowieckie jednej pary w okresie lęgowym wynosi ok. 30–50 km². Toki zaczynają się na przełomie stycznia i lutego. Wtedy można usłyszeć kwilenie jastrzębi oraz zobaczyć je krążące nad lasami. Wyprowadzany jest jeden lęg w roku, w połowie albo pod koniec kwietnia. Jastrzębie tworzą monogamiczne pary, wierne sobie często przez całe życie. Przeważnie przywiązują się na długo do swego rewiru. To większe samice ustanawiają terytorium lęgowe. Rewir ten jest zajmowany przez ptaki już kilka miesięcy przed przystąpieniem do gniazdowania. W okresie wyprowadzania lęgów prowadzą skryty tryb życia. Gniazdo, płaska platforma, zwykle znajduje się na skraju lasu lub w jego głębi, w starych zadrzewieniach, przy pniu, w środkowej partii korony drzewa, około 10–20 metrów nad ziemią. Zbudowane ze świeżych gałązek, na brzegach przystrojone zielonymi gałązkami sosny czy świerka, co odróżnia je od podobnego gniazda myszołowa. Wgłębienie niewielkie, wyściełane suchymi trawami, o średnicy ok. 60–80 cm i wysokości ok. 50 cm. Budową zajmuje się w większości samica. Gniazdo wykorzystywane jest przez wiele lat, więc może powiększać swe rozmiary. Na jego wierzchu przy zewnętrznej krawędzi dorosłe ptaki stale dokładają świeże i zielone gałązki, które odłamują w locie. Czasem jednak wykorzystują parę konstrukcji lęgowych na przemian w kolejnych sezonach. O tym, że gniazdo jest aktualnie zajęte przez jastrzębia świadczą znajdowane w jego pobliżu pióra, wypluwki i resztki zdobyczy. Samica składa zwykle 3 niebieskawe jaja (czasami 2–6), w odstępach 2–4 dni w marcu i kwietniu. Jaja zmieniają kolor: początkowo białe, następnie siwozielonkawe, oliwkowe lub jasnobrązowe, z tłustymi plamami od ciała wysiadującej samicy. Jaja wysiadywane są od zniesienia pierwszego jaja przez okres 35-40 dni przez obydwoje rodziców (głównie jednak samicę). To powoduje, że pisklęta wykluwają się stopniowo. Obserwowana w czasie polowań krwiożerczość dająca temu ptakowi negatywną opinię kontrastuje z troskliwością jastrzębia w okresie lęgowym i jego życiem rodzinnym. W okresie lęgowym karmieniem samicy zajmuje się samiec. Matka rozrywa mięso i podaje młodym. Tylko ona ma instynkt równego porcjowania pokarmu, chyba że zginie i wtedy zaczyna go wykazywać też samiec. Następuje to jednak zwykle późno i pisklęta mogą zginąć z głodu. Przez pierwsze 9–14 dni matka ogrzewa swym ciałem młode. Po 35 dniach jej potomstwo zaczyna wychodzić z gniazda na sąsiednie gałęzie, z których zaczyna podejmować pierwsze próby latania. Pisklęta opuszczają gniazdo po 41–43 dniach i od tej pory jako tzw. „gałęźniki” chowają się wśród gałęzi w koronach drzew, aż nie staną się w pełni lotne. Jednak rodzice karmią je do 70. dnia życia, potem młode są już w pełni samodzielne. W tym czasie dorosłe ptaki bronią zaciekle swego gniazda przed intruzami. Nie wahają się też wtedy zaatakować ludzi. Podobnie jak krogulce, dojrzałość płciową uzyskują po 10 miesiącach życia. Momentami, w których na te drapieżniki czyha największe zagrożenie to czas, kiedy samica składa jaja, opiekuje się młodymi i gdy te uczą się latać. W Polsce objęty ochroną gatunkową ścisłą. Od dawna przez myśliwych, hodowców gołębi i rolników był uznawany za szkodnika. Negatywny wpływ na jego liczebność miała również kultura masowa. Ptakowi przypisywało jak najgorsze cechy, obwiniając o znaczne straty w ptactwie domowym i zwierzynie łownej. Znane są przypadki, kiedy mieszkańcy wsi szukali w lesie gniazd jastrzębi, a następnie niszczyli znajdujące się w nich jaja, zabijali pisklęta, a nawet dorosłe ptaki stające w obronie potomstwa. Jest jednym z najbardziej prześladowanych gatunków dzikich ptaków. Badania pokazały, że poluje nie tylko na bażanty, kuropatwy i zające, ale też występujące liczniej i mające mniejsze znaczenie dla człowieka sroki, wrony, dzikie gołębie, sójki i kosy. Nie należy jednak oceniać jego szkodliwości lub pożyteczności w środowisku, biorąc pod uwagę tylko konkurencję z człowiekiem o pokarm. Źródło:
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Orzełek afrykański [4] ( Hieraaetus wahlbergi ) – gatunek dużego ptaka drapieżnego z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae). Gniazduje w Afryce , na południe od Sahary .
Jastrząb to gatunek dość dużego ptaka z rodziny jastrzębiowatych. Z nazwy bez wątpienia znanego wszystkim. Występowanie Jastrząb jest ptakiem, który występuje praktycznie na terenie całej półkuli północnej, zarówno w Europie, jak i w Ameryce. Oczywiście należy tu wspomnieć o podgatunkach tego ptaka, zajmujących poszczególne rejony świata. W Polsce uznawany jest za gatunek dość nieliczny. Statystyki mówią o tym, że można w naszym kraju znaleźć około kilku tysięcy par tych ptaków. Jastrząb pojawia się głównie w miejscach określanych jako luźne drzewostany iglaste. Zawsze wybiera miejsca, które zawierają szereg miejsc otwartych, z tego miedzy innymi powodu koczuje nierzadko w miejscach, które posiadają długą granicę pomiędzy lasem a terenem otwartym. Niekiedy pojawia się w pobliżu skupisk ludzkich, jednak nie jest to generalna zasada. Wygląd Samice są nieco większe od samców – długość ciała samic, to około 65 cm, samców to około 55 cm. Rozpiętość skrzydeł odpowiednio – około 120 i około 100 cm. Jastrząb jest ptakiem, który ma jasnopopielaty wierzch ciała. Górna część ciała, jest nieco ciemniejsza. Charakterystyczną cechą, są występujące na całym upierzeniu faliste prążki – u dołu ciemne, na jasnym tle, u góry ciała jastrzębia odwrotnie. Pożywienie Jastrząb jest typowym drapieżnikiem, polującym przede wszystkim na ptaki takie jak gołębie, wrony, kaczki, sójki czy też dzięcioły. Dość często notuje się przypadki polowania na ptactwo domowe. Poza ptakami, poluje na ssaki – wiewiórki zające, czy też króliki. Niestrawione elementy zwraca, dzięki czemu można określić jego dietę. Dość utrudnione zadanie ma zimą – wtedy trudno mu zdobyć pożywienie, dlatego niekorzystne dla tych ptaków są przedłużające się mrozy. Lęgi Samica wyprowadza jeden lęg w roku, składając na przełomie marca i kwietnia 2-6 jaj. Wysiadywane są przez około 40 dni, a w wysiadywaniu bierze udział i samica i samiec, ale większą rolę odgrywa samica. Ptaki pozostają w gnieździe nawet przez 70 dni. Pozostawianie w gnieździe, jest pojęciem umownym – młode, po około 40 dniach, wychodzą z gniazda na pobliskie gałęzie, z których uczą się latania. Faktem jest jednak, że do 70 dnia, rodzice dokarmiają swoje młode. W Polsce jastrząb jest objęty ścisłą ochroną gatunkową.
z nich młode ptaki ★★★ SĘPY: ptaki padlinożerne ★ DUDKI: ptaki z czubami ★★★ IBISY: ptaki czczone przez star. Egipcjan ★★ KRUKI: duże czarne ptaki ★ DROPIE: duże ptaki stepowe ★★★ TUKANY: tropikalne ptaki z wielkimi dziobami ★★★ BIELIKI: ptaki z rodziny jastrzębiowatych ★★★ BOCIANY: klekoczące ptaki
gatunek dużego ptaka drapieżnego z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae) krzyżówka krzyżówka, szarada, hasło do krzyżówki, odpowiedzi, Źródła danych Serwis wykorzystuje bazę danych plWordNet na licencji Algorytm generowania krzyżówek na licencji MIT. Warunki użycia Dane zamieszczone są bez jakiejkolwiek gwarancji co do ich dokładności, poprawności, aktualności, zupełności czy też przydatności w jakimkolwiek celu.
Jego symbolem jest orlik krzykliwy, czyli gatunek dużego, wędrownego ptaka drapieżnego z rodziny jastrzębiowatych. Ponad 90% powierzchni parku zajmują lasy. Pod ochroną znajduje się przede wszystkim wyjątkowy w skali Karpat obszar przejścia pomiędzy Karpatami Zachodnimi a Karpatami Wschodnimi.
Kania czarna to ptak, z rodziny jastrzębiowatych. Występowanie Kania czarna, to wędrowny ptak, który występuje na bardzo dużym obszarze Europy. Oprócz Europy, występuje także w Azji. Rzecz jasna również w naszym kraju. Liczebność tego ptaka w Polsce, ocenia się w niewielkiej liczbie niespełna 1000 par. Występuje przede wszystkim w rejonie pojezierzy – zarówno w Wielkopolsce, na Pomorzu Zachodnim, jak i na Mazurach, spotykany jest również na Śląsku. W innych regionach naszego kraju widywane są tylko pojedyncze pary tego gatunku. Kania czarna, to ptak, który żyje w rejonach cieków wodnych, jezior, innych akwenów. Swoje gniazda zakłada na gałęziach drzew. Samo gniazdo również składa się z gałęzi, jako wyściółka, pojawia się trawa, mech, ale również wytwory człowieka, takie jak gazety. Gniazdo jest zawsze dobrze ukryte, aczkolwiek ze względu na swoją wielkość, często można je zauważyć. Wygląd ptaka Kania czarna wielkością dorównuje myszołowowi, więc jest uznawana za ptaka dość dużego. Nie ma w tym nic zaskakującego, biorąc pod uwagę choćby rozpiętość skrzydeł, sięgającą niekiedy 155 cm . Obie płcie charakteryzują się praktycznie jednakowym ubarwieniem. Upierzenie jest ciemnobrunatne, do tego stopnia, iż dla wielu obserwujących ptaka z daleka, sprawia wrażenie czarnego. Głowa ptaka jest nieco jaśniejsza od barwy piór na ciele, lekko kreskowana. Drobno prążkowany jest również ogon. Dziób kani czarnej jest … żółty, jednak z czarną końcówką. Żółte są również nogi. Pożywienie Kania czarna, najchętniej odżywia się pokarmami pochodzenia zwierzęcego. Można tu wyróżnić ryby, gryzonie, niewielkie ptaki, gady, płazy oraz większe owady. Poszukując pożywienia na ziemi, nierzadko również wygrzebuje z ziemi dżdżownice. Nierzadko żywi się również padliną – na przykład śniętymi rybami. Widywana jest również w pobliżu rzeźni i zakładów przemysłowych – tam po prostu odżywia się odpadkami. Lęgi Kania czarna wyprowadza jeden lęg rocznie. W kwietniu lub maju składa 2-3 jaj, bardzo rzadko więcej. Wysiaduje je przez 30 dni. Co ważne – w wysiadywaniu nierzadko samice zastępuje samiec, by ona sama mogła poszukać sobie pożywienia. Po 30 dniach następuje wyklucie Małe w gnieździe pozostają przez 6 tygodni. Po upływie tego czasu, są już zdolne do latania. Często młode gromadzą się w miejscach, gdzie jest łatwo o pożywienie – widoczne jest to choćby w okolicach rzek – tam kolonie mogą być bardzo liczne. Kania czarna to ptak, objęty w naszym kraju bardzo ścisłą ochroną gatunkową. Wokół gniazd wytyczane są strefy ochronne – okresowo obejmujące teren 500 m. od gniazda.
drapieżny ptak z rodziny jastrzębi; ptak z rodziny jastrzębi, gadożer; kuzyn jastrzębia; ptak drapieżny mniejszy od jastrzębia; ptak z rodziny jastrzębiowatych; tylny pazur jastrzębia; ptak drapieżny podobny do jastrzębia; Ostatnio dodane hasła. szaruga; jedno ze wzgórz Rzymu; zdobycz grzybiarza; prowadzi w aleję; napór
Poniżej znajdziesz poprawną odpowiedź na krzyżówkę duży ptak drapieżny z rodziny jastrzębiowatych, jeśli potrzebujesz dodatkowej pomocy w zakończeniu krzyżówki, kontynuuj nawigację i wypróbuj naszą funkcję wyszukiwania.
